SUSRET SA ISTORIJOM: Ko pali knjige i “lutke”, paliće i ljude

pixabay.com

HRVATSKA ponovo gori. Ne samo na splitskoj Rivi, ne samo na maškarama gde pale lutke Milorada Pupovca, političkog lidera šačice preostalih Srba, ne samo po dalmatinskom kršu. Gore strasti zapaljene pre mnogo decenija i ne smiruju se. Gori po ulicama Zagreba na kojima su predstavnici Inicijative “Narod odlučuje”, proteklih nedelja tražili podršku za rasističke ustavne promene koje bi manjinskim zastupnicima u Saboru uskratile pravo da glasaju za vladu i budžet. I sakupili su 390.000 potpisa, a to je više od deset odsto biračkog tela, koliko je inače neophodno za raspisivanje referenduma.


Od ulaska Hrvatske u Evropsku uniju malo-pomalo iz Zagreba se vuku potezi koji rehabilituju Pavelićevu takozvanu Nezavisnu Državu Hrvatsku pod pokroviteljstvom vodećih stranaka koje političko delovanje usmeravaju u savezu s onima koji ne samo da su nacionalisti, nego zastupaju i pronacističke, odnosno proustaške stavove.

Sasvim je svejedno da li je to rehabilitacija Alojzija Stepinca, podizanje spomenika teroristi Miru Barešiću, prisustvo državnih zvaničnika na ceremoniji u Blajburgu, ignorisanje sličnih skupova u Jasenovcu i postavljanje ploče na ovom stratištu Srba sa ustaškim pozdravom “Za dom spremni”, provokativni koncerti Marka Perkovića Tompsona, pod pokroviteljstvom države, zabrana upotrebe ćirilice na javnim mestima u Vukovaru ili grafiti po ulicima gotovo svih gradova “Ubi Srbina”. Dovoljno je samo zaviriti u udžbenike iz istorije u kojima su zastupljeni stereotipi o Srbima kao vekovnim tlačiteljima hrvatskog naroda, hegemonistima, četnicima...

SVE to ne samo da podseća na prošlost, nego nagoveštava povratak u prošli vek. U devedesete, sedamdesete, u 1941. godinu i na, već pomalo zaboravljenu, 1914. godinu. Iz istorijskog pamćenja “povjesničara, i ideologa nove nacionalne hrvatske države”, izbledele su mnoge činjenice. Da podsetimo šta se u Hrvatskoj dešavalo od 1990. godine, kada je ćirilica proglašena đavolskim pismom, a pod ciničnom formom “otpisa knjiga”, od zabitih školskih biblioteka, do vodećih nacionalnih institucija u Zagrebu, uništeno gotovo 2,8 miliona knjiga. U vazduhu se osećao jezivi, ledeni, dah fašizma: U prvom talasu izbačena su ćirilička, a potom latinička izdanja Crnjanskog, Andrića, Kiša, Stankovića, Kapora... U Leksikografskom zavodu uništeno je 40.000 primeraka “Enciklopedije Jugoslavije”.

Nobelovac Tomas Man će povodom spaljivanja knjiga u maju 1933. godine (tek što su nacisti preuzeli vlast u njegovoj Nemačkoj), reći: “Ko pali knjige, paliće i ljude.” Ove reči u predvorju budućnosti bile su obeležene gasnim komorama i njihov eho traje do danas. Knjige na lomači bile su uvod u “kristalnu noć” koja je ceo svet naučila kako izgleda zatiranje svake različitosti. Stvarnost je puna simbola. Na vrhu gomile knjiga koje su u Rijeci izbačene iz biblioteka stajala je knjiga koja je u naslovu imala Jasenovac.

TVORCI savremenih udžbenika iz “historije” kanda nikada nisu čuli i naučili da su Srbi vekovima, štiteći granice Habzburškog carstva, štitili i “povijesne” granice hrvatskog naroda. Od kraja XV veka, kada Turci definitivno osvajaju srpske zemlje, mnogi naši preci beže ka zapadu, pod vlast cara, nepravoslavnog ali ipak hrišćanskog. Na teritorijama koje su u tadašnjem Austrijskom carstvu naselili Srbi, stvorena je 1579. godine takozvana Vojna krajina (Vojna granica). Srbi će se tako naći na granici dva tuđinska carstva, austrijskog i turskog, i činiti “živi zid” između rimokatoličkog Zapada i islamskog Istoka. Nećemo pogrešiti ako konstatujemo da je vekovima naš narod u Krajini i u današnjoj Vojvodini bio čuvar hrišćanske Evrope.ž

Čuvari “tisućljetnje hrvatske povijesti” nikako ne žele da spomenu zverstva hrvatskih jedinica u Mačvi i širom Šumadije u Prvom, odnosno Velikom ratu. Odnos “braće” sa one strane triju reka osetio se već u prvim borbama. Kako su se oni držali kada su u leto 1914. godine krenuli da porobe Srbiju, unište je kao državu, možda najbolje ilustruju podaci o broju odlikovanih vojnika i oficira - Hrvata, za podvige u tom pohodu. Područje na kome je operisala 42. domobranska vražja divizija, sastavljena isključivo od Hrvata, najteže je stradalo u Prvom svetskom ratu. Prema popisu stanovništva 1910. godine, Podrinje je imalo 242.420 stanovnika, a deset godina kasnije 186.627. Prema austrijskom popisu iz jula 1916, Šabački okrug je imao 76.706 ljudi manje nego 1910. Broj muškaraca smanjen je za 57.968, a žena za 18.738.

O EKSPANZIONISTIČKIM težnjama srpske buržoazije i eksploataciji hrvatskog naroda u Prvoj Jugoslaviji prepustimo činjenicama da govore. Opljačkana do gole kože, i sva u ranama, Srbija je sa velikim nadama ušla u novu državu. Međutim, posle 1918. godine dolazi do naglog razvoja industrije u Hrvatskoj i Sloveniji. Da ovde nije reč o naknadnoj pameti, najbolje svedoči publikacija “Naša domaća privreda”, objavljena 1929. godine. Autori ove studije, inženjer Novak Popović i dr Dušan Mišić, iznose krajnje zanimljive podatke. U Hrvatskoj i Sloveniji 1910. godine bilo je devedesetak industrijskih preduzeća sa više od 50 zaposlenih radnika, a 1929. - pet puta više. Do Nemačke okupacije 1941. godine, statistički podaci neumoljivo govore da je na hiljadu stanovnika u Srbiji, ulagano u industriju 247.000 ondašnjih dinara, a u Hrvatskoj - 697.000. Hrvatska u Kraljevini SHS i potom u Kraljevini Jugoslaviji razvijala se 2,2 puta brže od Srbije.

Po formiranju Kraljevine, na prostoru današnje Hrvatske ukinuto je 369 veleposeda, sa 592.000 hektara obradive površine, koji su većinom pripadali Austrijancima i Mađarima. Dojučerašnji najamnici, a samo koju deceniju ranije kmetovi, tako su postali vlasnici zemlje koju su obrađivali.


NA SVE primedbe o rehabilitaciji ustaštva, koje stižu iz Beograda, najčešći odgovor zvaničnog Zagreba je da ustaški režim nikada nije zvanično priznat, da se ustav, usvojen prilikom proglašenja nezavisnosti, poziva i na “antifašističko” nasleđe, da se njihova suverenost temelji na odlukama Zemaljskog antifašističkog vijeća oslobođenja Hrvatske (ZAVNOH). Pritom zaboravljajući na jednu krupnu činjenicu, da su Srbi na tom istom ZAVNOH-u, na koji se pozivaju u ustavu, proglašeni konstitutivnim narodom.

U udžbenicima za istoriju nema ni reči o antifašističkoj borbi u kojoj su učestvovali Hrvati i Srbi zajedno. To, naravno, nije slučajno. “Povjesničari” bi se našli pred nerešivim problemom: kako da objasnite mnogo manji broj Hrvata od Srba u partizanskim jedinicama. A to potvrđuju svi izvori, partizanski dokumenti, izveštaji pisani u toku rata o nacionalnom sastavu, govori partizanskih komandanata, posleratni memoari učesnika rata, pa čak i dokumenti iz nemačkih arhiva...

SASTAV PARTIZANAPOZNATI hrvatski istoriografi, otac i sin, Slavko i Ivo Goldštajn, a oni teško mogu da budu prosrpski izvor, pišu: “Među 7.000 hrvatskih partizana potkraj 1941. godine, prema procjenama koje su, čini se, dosta točne, bilo je približno 5.400 Srba, te po 800 Hrvata i ostalih te nepoznatih nacionalnosti (po 11,5 odsto). Tijekom te godine poginulo ih je 1.188: Srba 927 (78,0), Hrvata 231 (19,4), te ostalih i nepoznatih nacionalnosti 30 (2,6 odsto). Postotak Hrvata u partizanima do kolovoza 1942. raste na 32, a do rujna 1943. na 34 odsto: tada je, navodno, u partizanima u Hrvatskoj bilo približno 19.500 Srba i 10.500 Hrvata.”

Tako u “Zborniku dokumenata”, tom V, knjiga 30, objavljen je nacionalni sastav divizija koje su formirane na teritoriji današnje Hrvatske ovim redom: - Šesta lička divizija - 96 odsto Srba; - Sedma banijska divizija - 92 odsto Srba; - Osma kordunaška divizija - 95 odsto Srba; - Dvanaesta slavonska divizija - 85 odsto Srba. U dalmatinskim brigadama sastav je bio mešovit, mada uglavnom sa hrvatskom većinom od oko 70 odsto, osim u brigadama sa severa Dalmacije, koje su imale veći procenat Srba.

Podaci za jedinice sa teritorije Hrvatske u periodu 1943-1945. pokazuju da je 4. korpus NOVJ (do 5. oktobra 1943. zvao se Prvi hrvatski korpus), 9. jula 1943. u svom sastavu imao 6.307 boraca, od toga 320 Hrvata (5 odsto) i 5.970 Srba (94,6 odsto). Krajem marta 1945. ovaj korpus je imao 17.349 boraca, od toga 6.907 Hrvata (39,8 odsto) i 8.030 Srba (46,28 odsto).

SLOBODAN Nešović u knjizi “Prvo i Drugo zasjedanje Avnoja” objavio je, prema zapisniku, govor Vladimira Bakarića, hrvatskog komuniste, docnije visokog Titovog funkcionera, koji je rekao: “Na prvom zasjedanju mi smo bili više predstavnici srpskog otpora u Hrvatskoj nego predstavnici NOP Hrvatske.”

Ovaj susret sa istorijom je, zapravo, priča o onima koji uporno falsifikatima i indoktrinacijom mladih ljudi zatamnjuju svoj govor mržnje i nasilje nad Srbima. Pa da ih podsetimo da bez Srba iz Srbije, mobilisanih u septembru 1944, ratne operacije od Srema do Maribora ne bi mogle biti uspešno sprovedene i Hrvatska oslobođena. Na putu ka Zagrebu, ne računajući nemačke trupe, partizanskim jedinicama stajale su i jake snage hrvatsko-muslimanske države. Kad je probijen Sremski front, 12. aprila 1945, na prvoj borbenoj liniji nalazilo se 16 divizija NDH sa 170.000 boraca, a u pozadini se nalazilo još oko 200.000 pripadnika ustaško-domobranskih jedinica.

I eto danas, kako reče Milorad Pupovac pre neki dan, u Saboru, “svaka hulja se može pozivati na volju naroda. I zato nam jeste tako kako nam jeste i biće nam tako sve dotle dok narod ne prozre te hulje”.

Ivan Miladinović /Novosti